چرا ورود هیات های مذهبی به عرصه بنگاه داری کاری خطرناک و انحرافی آشکار است؟ | بهتر است هیات های مذهبی خود را آلوده به چرب و شیرین دنیا نکنند

سرویس دین و فرهنگ پایگاه خبری 598-دکتر امیر حمزه مهرابی: حجت‌الاسلام پناهیان در سالن اجتماعات یاوران مهدی قم گفت: «هیأت های مذهبی به دنبال کارآفرینی و تولید ثروت باشند. اگر انگیزه دینی هیأتی‌ها پای کار اقتصاد بیاید، قطعا بسیاری از مشکلات رفع خواهد شد»

من چندین بار فرمایشات ایشان را مطالعه کردم، احساس کردم قصدشان خیر است و بیشتر بر تقویت بخش تعاونی با محوریت مسجد تاکید کرده‌اند ولی آنجایی که هیأت‌های مذهبی را به فعالیت اقتصادی تشویق می‌کنند، بدنم لرزید و یاد آغاز یک مسیر انحرافی و خطرناک چندین دهه قبل افتادم که گویا قرار است در دهه پنجم انقلاب تکرار شود و سرنوشت هیأت های مذهبی پاک و بی غل وغش، به سرنوشت سرمایه داران آلوده دچار شوند.

قبل از اظهار نظر بیشتر راجع به سخنان ایشان، دو خاطره ناب و عبرت آموز را بشنوید:

خاطره اول|
بنده به اتفاق تعدادی از دوستان در معیت حاج آقای سالک نماینده محترم اصفهان خدمت حضرت آیت الله بهاءالدینی رسیدیم. عادت ایشان بود که کشکول وار صحبت می کردند. در این جلسه از عدم صلاحیت آیت الله منتظری برای قائم مقامی فرمودند (آن زمان هنوز منتظری برکنار نشده بود) و...از جمله چیزهایی که فرمودند این بود که از سال ۴۲ دو دیدگاه برای ادامه نهضت و انقلاب مطرح بود:
الف-گروهی از شاگردان امام نظرشان این بود که انقلابیون برای تامین نیاز مالی، وارد فعالیت های اقتصادی شوند مثل: آشیخ علی اکبر [ رفسنجانی]

ب- گروه دیگر معتقد بودند ورود انقلابیون به فعالیت‌های اقتصادی سم است و علاوه بر آلوده شدن خود و فرزندان، حمایت مردمی نیز از دست خواهیم داد. مثل: آسید علی [خامنه ای]
و آقا روح الله[امام خمینی] نظر گروه دوم را تایید می کردند. لذا نه خودشان وارد فعالیت‌های اقتصادی شدند و نه اجازه دادن فرزندان و بستگان ورود کنند. می گفتند مومنین خرج نهضت را می دهند و ما نباید ورود به این مسائل بکنیم و گرنه مردم همراهی نمی کنند.

خاطره دوم|

در یکی از همایش‌های سپاه، آقای محسن رضایی به عنوان فرمانده سپاه (شاید به تبعیت از رویکر مرحوم رفسنجانی و به دنبال خطبه مانور تجمل ایشان ) مطرح کرد که چرا رزمندگانی که زحمت انقلاب و جنگ را بر دوش کشیده اند، از نعمات کشور بی بهره باشند ؟ و پس از یک مقدمه چینی مفصل، توصیه کرد هم فرماندهان و هم رزمندگان از امتیازات و مجوز‌های اقتصادی بهره مند شوند و...

عده ای از جمله رحیم صفوی، عزیز جعفزی، آقا رشید، حاج قاسم و ...با این نظر مخالفت کردند و گروه دیگری(که نام نمی برم ) از این پیشنهاد استقبال کردند و رفتند دنبال فعالیت های اقتصادی ازتصاحب شرکت گرفته تا بندر اختصاصی و اخذ امتیارات وِیژه و...

این رویکرات به برخی از وزارت خانه‌ها و سازمان های فرهنگی و حتی بیوت برخی مراجع نیز سرایت کرد و شد آنچه نباید بشود.

نتیجه این دو دیدگاه نیز به عینه در طول این چهار دهه دیدیم و سرنوشت خود و فرزندانشان را هم مشاهده کردیم.

من خود هم هیات دارم و هم موسسه فرهنگی را اداره می کنم و شدیدا به بودجه نیاز داریم ولی تاکنون مردم عادی بدون هیچگونه توقع و چشمداشتی به ما کمک کرده اند ولی دیدم برخی هیات داران از زمانی که به بهانه تامین نیاز مالیِ هیات، به فعالیت اقتصادی ورود پیداکرده اند، مجبورشده اند به چه بده - بستان هایی تن بدهند وبرای تامین منافع شرکت وابسته به هیات چه ملاحظاتی را رعایت کنند تا فلان صاحب منصب در فلان دولت ناراحت نشود و...(که ناگفتنش بهتر است)

تجربه چهار دهه انقلاب نشان داده است که هرگاه به بهانه خصوصی سازی بنگاه های اقتصادی به سیاسیون واگذار گشته، هم سیاست خراب شده و هم اقتصاد فلج گردیده است.

لذا طبق سیره امام خمینی و رهبر معظم انقلاب بهتر است هیات های مذهبی خود را آلوده به چرب و شیرین دنیا نکنند و بگذارند سیاسیون کار سیاسی بکنند، تُجّار کار تجاری کنند و هیات داران کار هیاتی کنند .

*هرچند دینداران و مومنین از گذشته، کار اقتصادی می‌کردند و تشکیل شرکت های تعاونی کاری ضروری و پسندیده است اما نه در قالب هیات های مذهبی و نه به اسم موکب داری و...

*ورود مردم به همه عرصه ها از جمله اقتصاد موجب برکت است ولی ورود هیات های مذهبی به بنگاه داری کاری خطرناک و انحرافی آشکار است که تجربه چند باره آن مصداق «خسر الدتیا و الآخره» خواهد بود.

* البته بازاریانِ و کاسبان مومن، همواره حامی هیات و مسجد بوده‌اند و نیاز مالی فعالیت‌های مذهبی را تامین کرده‌اند.

*جناب پناهیان خوب می دانید که رسول الله (ص) فرموده‌اند: لا يُلدَغُ المُؤمِنُ مِن جُحرٍ مَرَّتَينِ ؛ مؤمن از يك سوراخ ، دوبار گزيده نمى شود.